Commewijne tour

Het is weeral lang geleden dat ik een bericht heb gepost. Niet dat ik niet aan jullie denk, maar heb niet echt zoveel tijd. Het is hier best plezant en ja, dat feesten hoort er ook bij zeker...

Hier ga ik het nog eens hebben over wat ik allemaal heb gedaan op men werk na. Later komt een bericht waarin mijn project wat meer wordt omschreven.

Het is ondertussen al even gelden. 30 augustus zijn Jasper (men huisgenoot) en ik naar Commewijne geweest.

Een paar dagen ervoor kwamen we tot de ontdekking dat we niets te doen hadden dat weekend. Ik had men tour naar Brownsberg moeten afzeggen door men project. Ja, ik ben hier niet enkel op vakantie.

Dan maar een keertje langs Wiwirie lopen, een locale touroperator.

Zo gezegd en gedaan, zaterdagochtend stonden we klaar om te vertrekken. Samen met andere stagiaires op weg.

Een rustige dag, eerst naar Nieuw Amsterdam, een soort fort ter verdediging van de oude plantages. Mocht het u allemaal interesseren met je het maar eens opzoeken om het internet, ik ga die dingen hier niet kopiëren.

Vervolgens met de boot door naar Braamspunt, een strand waarlangs veel garnaalvangst worden gedaan. Op Braamspunt zelf worden deze garnalen eerst gekookt en vervolgens zon gedroogd.

Ik heb er eentje geproefd, geen garnaal maar een gamba en ik moet toegeven dat het best lekkere zijn. Gelukkig bleven het schijterij en de darmklachten uit.

Vanuit Braamspunt vaarden we verder richting Commewijne om daar bij plaatselijke mensen te genieten van hun keuken. De specerijen aangepast aan onze gevoelige normen, en ik eerlijk ik beken, het was bijzonder goed te smaken.

In de namiddag zijn we dan de dolfijnen gaan spotten, die beesten zijn dus alles behalve fotogeniek. Toch enkele gezien en als je goed kijkt naar de foto’s en met wat goede wil, herken je er wel een dolfijn in.

Al bij al is er te spreken van een geslaagde dag.

Die week in het zwembad kwam ik andere stagiaires tegen en ze vroegen of ik niet mee ging dat weekend naar Brownberg en Stone-Island.

Ach waarom niet, de vorige keer heb ik dat moeten afzeggen, deze keer beter.

Het verhaaltje begon zaterdag ochtend in de Frachipanestraat….

weer een berichtje

Dag iedereen,

Vandaag is het zoals de laatste dagen bijzonder goed weer. Af en toe misschien een beetje regen om af te koelen en verder bakken en braden.

Met dit warme weer zorg ik er wel voor dat het zwembad mij op tijd en stond ziet passeren. Best gemakkelijk 10minuten fietsen, plons wat baantjes zwemmen, een babbeltje hier of daar en dan naar huis of gaan eten.

Stilaan geraak ik ook gewend aan alles en dan ga je hoe langer hoe meer beseffen dat Surinamers best vriendelijke mensen zijn.

Over vriendelijke mensen of Surinamers, vrijdag, ondertussen al vorige week, ben ik bij mevrouw Bruyninckx gaan eten. Echte Surinaamse kost maar bijzonder lekker. Een soort vis waarvan ik de naam niet kon onthouden. En alles moet op anders blijven bijhalen, dan zeggen ze van ons dat wij Bourgondiërs zijn. Erna nog een ijsje en nog wat napraten met een Parbo het lokale biertje. De man van Mevrouw dacht dat ik ofwel Spanjaard of Braziliaan ben, vraag mij niet waarom, ik zal thuis eens nakijken heb ik dan maar gezegd maar volgens mij ben ik toch gewoon Belg hoor.

Wat je nooit gewoon geraakt in dit land zijn de muggen. Maar echt je wordt er soms totaal onnozel van. Als je niet oplet en ’s avonds gewoon je sandalen aantrekt om het wat frisser aan u voeten te hebben staan een half uurtje later je enkels vol beten. Lang leve die DEET.

Zondag ben ik naar Fort Zeelandia geweest, een oud fort in Paramaribo aan de Suriname rivier. Daar een rondleiding gevolgd en ik moet je zeggen als je ooit in de buurt bent zeker eens passeren, het is de moeite. Geschiedenis ga ik hier wel niet echt neertypen, als je meer wilt weten met je het maar opzoeken in een folder of op wikipedia daar staat waarschijnlijk ook wel iets erover.

Op terugweg naar huis ben ik gestopt aan het monument voor de mensenrechten, het staat op de meest logische plaats van de stad. Recht voor de ambassade van de USA. Met als gevolg dat op het moment ik foto’s begon te trekken van dat monument ik het mocht uitleggen aan de bewaking. Het feit dat ik het zit te typen wil toch zeggen dat ik net ergens in de cel steek.

Ahja dat was ik nog vergeten ergens te vermelden. Tijdens de tocht naar de Raleighvallen hebben mede reisgenoten mij eens late proeven van de Surinaamse Borgoe Rum. Terstond ben ik een fles gaan halen. Het is echt lekkere rum. Als ik hier nu ga typen dat ik 35 van die flessen ga meenemen mag ik niet meer op het vliegtuig naar huis, dus kan ik dat maar beter niet doen.

En de leukste dingen houd ik tot het laatste.

Gisteren ging ik zwemmen en kwam drie Nederlandse stagiaires tegen, maar zoals alle mooie liedjes duurde dit ook niet lang en stonden ze op het punt te vertrekken naar de Salsa. Ze gingen eens een kijkje gaan nemen om dan later de cursus te volgen. Die start volgende week.

Als je wilt kom je mee kijken hé, er zijn meestal mannen te kort, stelde één voor.

Waarom niet hé, en als het vanavond echt tegenslaat kan ik het nog voor bekeken houden.

Ik wist niet dat je het van dansen zo warm kon krijgen. Maar een leuke ervaring. Dus vanaf volgende week gooi ik mij met mijn ritmisch gevoel in de salsalessen. Baad het niet dan schaad het niet en het is best plezant.

Voor de nieuwsgierigen, ik laat na een paar lessen wel weten hoe het met mijn danskunsten gesteld is.

Dat was het voor deze keer.

Of toch niet voor ik het vergeet, vandaag ben ik langs Wiwirie tours geweest om een trip voor zaterdag te boeken. Een dagje met de boot naar de monding van Suriname rivier en Commonwijne in de Oceaan. Er zouden daar veel dolfijnen te zien zijn, en stukken varen langs de oude plantages. Ook dat krijg je nog wel te horen.

Tot de volgende en zonder op de KMI te moeten kijken kan ik jullie allemaal vertellen dat het hier veel beter weer is dan in België.

groetjes

Raleighvallen

Hoi beste blogbezoekers,

Het is eventjes geleden dat ik van mij heb laten horen. Bij deze, momenteel is het hier aan het gieten om U tegen te zeggen. Nog een beetje harder en het water loopt binnen. Het grote voordeel is wel dat het ineens veel afkoelt, nu is het aangenaam fris buiten (naar plaatselijke norm natuurlijk).

Het voorbije weekend ben ik naar de Raleighvallen geweest, foto’s kan je bekijken in men album. Het zijn foto’s om jaloers te worden.

Donderdag avond begon het avontuur. Ik had een papiertje meegekregen met daarop een programma en wat ik allemaal moest en mocht meenemen, met de uitdrukkelijke nota dat je maximaal 5kg bagage mocht meenemen.

Moet je thuis eens proberen voor de leut. Stel je gaat vier dagen weg en je wil bagage meenemen. Prop dat in een rugzak en kijk hoeveel het is. Van de veronderstelling uitgaande dat je geen 4dagen dezelfde kleren draagt natuurlijk.

Ok ondertussen gaat het hier bijna binnen lopen.

We gaan verder. Ik denk dat het beroepsmisvorming is maar ik vond niets beter dan een bezem te zoeken en aan één kant flessen water te hangen en aan de andere kant men rugzakje, om zo dicht mogelijk tegen de 5kg te komen.

De volgende ochtend, rustig opgestaan gedoucht en gegeten. Vervolgens een taxi bellen naar luchthaven “Zorg en Hoop”, een veelbelovende naam.

Daar aangekomen moest ik eventjes wachten en daar kwam de rest van het gezelschap waarmee ik de komende vier dagen ging doorbrengen. Met de vader zat ik qua interesses redelijk op dezelfde lijn en nog een dochter van ongeveer zelfde leeftijdscategorie. Het bleek al snel een gezellige bende te zijn.

Maar dan… ons vliegtuig, ik geef toe dat ik niet veel verwachtingen had, maar dit sloeg toch alles. Een vliegtuigje voor 5personen, ons gevieren en dan een piloot. Redelijk dubbel gevouwen kropen we in de vliegende boterhammendoos. We zeiden nog, in de auto heb je meer plaats. Dit was al een avontuur op zichzelf, de vlucht naar de Raleighvallen, iets specifieker Fungu-eiland. Het eiland is genoemd naar een speciale boomsoort die er groeit, fungu-boom, niet te verwarren met de fungi van op je pizza.

Na een korte kennismaking met onze gids, Bonito alias Dr. 5, startte we al snel met een kleine verkenningstocht over het eiland.

De eerste indruk was behoorlijk imposant. Het oerwoud is veel meer dan een hoop opeen gepakte bomen.

Al snel zie je de doodskopaapjes, verscheidene vogels en diverse planten, bomen en bloemen. Je kan je ogen duchtig de kost geven.

Na de wandeling trekken we onze zwembroek aan om een frisse duik te nemen aan de Manarivallen. De gids wist ons gerust te stellen dat er wel Piranha’s zitten maar ze bijten niet. En alen daar moet je hier geen schrik van hebben, ze zitten aan andere watervallen. Owkee, we zullen dat maar geloven zeker.

Het heeft alleszins goed gedaan, de rivier is veel verfrissender dan het lauwe zwembadwater.

’s Avonds gezellig eten, rustig nog wat bijkletsen en op tijd je nest in. De volgende dag is de tocht naar de Voltsberg.

Half 7, men wekker gaat af, ik kruip van onder men klamboe en strompel naar de douche. Om dit uur ’s morgens lijkt de douche beduidend kouder dan andere momenten van de dag.

Fris en monter ontbijten en vol goede moed beginnen we aan de tocht. Eerst een klein stukje varen om van het eiland af te geraken en daar gaan we. We laten ons zwemgerief achter aan de Anjumaravallen om op de terugweg hier een frisse duik te nemen.

De tocht naar de Voltsberg was echt een mooie wandeling, spijtig van de regen die we al snel te verwerken kregen. Ik zou hier mij volledig kunnen laten gaan en een poging doen de toch te omschrijven, maar ik stel voor dat je gewoon het fotoalbum opent en daar op je gemak door scrolt.

Aan de voet van de berg staat een onderzoekshuisje waar we een onze picknick opaten en wachtte tot de regen zou stoppen. Want het probleem was dat een natte berg te glad en te gevaarlijk is om op te kruipen.

Tevergeefs hebben we daar gewacht om te moeten toegeven dat het nog wel een tijdje van dat weer zou blijven.

De tijd in het huisje was niet tevergeefs, een paar mooie foto’s van vleermuizen en Ka de slang.

Nog even een kijkje gaan nemen aan de voet van de berg en een stukje naar boven kruipen om toch een uitzicht te hebben gehad, om dan aan de terugweg te starten.

Aan Anjumaravallen aangekomen nemen we een frisse duik vergezeld door tientallen kleine visjes die je komen proper eten.

Moe maar voldaan schuiven we die avond met de voeten onder tafel en tijdens het eten praten we met een pintje nog wat na over de gepasseerde dag.

De volgende dag zou een rustig dagje worden.

En effectief, maar van het uitslapen kwam niet veel in huis. Er was nog een groep bij gekomen die deze ochtend naar Voltsberg ging wandelen.

Weer een korte boottocht en een wandeling van bijna 45min tot aan de Moedervallen. Deze keer hadden we meer succes met de dieren, onderweg stuitte we op een groep wilde zwijnen en terwijl we deze aan het bestuderen waren spotte we de slingeraap boven ons in de bomen.

Best een imposante hoeveelheid water dat daar langs stroomt, door de hoge waterstand waren ze jammer genoeg iets minder imposant.

Een rustige wandeling terug om dan eventjes te wachtten op de boot die ons zou komen halen.

Daar aan het water konden we zien hoe kleine visjes probeerden stroomopwaarts op de waterval te geraken. Weinigen deden dit echter met succes en de Piranha kon beneden aan de waterval genieten van een overvloed aan visjes.

Daar was onze boot, een stukje varen en 5minuten wandelen om aan te komen op een idyllisch plekje in het bos. Op de duizenden mieren na.

Een waterval waar je jezelf onder kon later schoon spoelen was het niet meer, het had eerder iets weg van schoon denderen en kolken.

Mooie liedjes duren niet lang het eten wachtte.

Na het eten hadden Richard en ik zin om ons geluk met de vislijn eens te beproeven in de Coppenamerivier.

Vol goede moed begonnen we eraan, eerst met kaas, vervolgens met kip, om na een uur toch over te schakelen op visjes die ik met een geleend stokje had gevangen. De zon bleef maar branden en geen enkele vis die wilde bijten. Of anders bekeken, ons aas werd duchtig op gegeten maar daar was alles mee gezegd.

Komt er een derde persoon bij staan vissen en na nog geen 5minuten heeft die man beet. Een mooie Piranha.

Met vernieuwde moed, wetende dat ze soms toch bijten, vis ik verder.

Een tijdje later vangt Richard een kleine Piranha en mijn lijntje blijft leeg.

Godverdomme, sta ik daar al zo lang in die zon de bakken en nog steeds niets gevangen. Een beetje nonchalant smijt ik nog een paar keer in om erna ermee te kappen. Het geluk was toch bij mij, de volhouder wint zegt men dan. Hangt daar een Piranha aan men lijntje om u tegen te zeggen, en waarvan je kan hopen dat je hem niet tegenkomt in de rivier. Wetende dat ik hem ving op de plaats waar we altijd zwommen.

Men ogen fonkelden toen ik daar men avondeten aan de lijn zag hangen.

Na de nodige foto’s ga ik de vis kuisen om hem aan de kokkin te overhandigen, vertouwen op haar kunsten om er iets heerlijks van te maken.

Effectief, ik kan je zeggen dat het een zeer lekkere vis is.

Bij het avondeten kregen we te horen dat als je vogels wilt zien je ’s morgens vroeg op de airstrip moet gaan staan. Beetje twijfelend zetten we onze wekker op 6u om de volgende dag vogels te gaan zien.

Om 6u lijkt de douche nog kouder dan ooit tevoren. Maar het was het allemaal waard. We hebben zelfs brulapen gezien. Van een mooie zonsopgang genoten en tientallen vogels gespot.

Terug naar beneden te zijn afgezakt genieten we van een bakje koffie en ontbijt.

Nog een laatste rondvaart rond het eiland en voldaan kruipen we die middag in een iets groter vliegtuigje terug naar Paramaribo.

Die avond in Parbo sluiten we het avontuur af door gezellig met 4 te gaan eten op een terras langs de waterkant.

Het waren vier dagen om nooit meer te vergeten.

het vervolg

Om verder te gaan op de vorige;

Een tijdje later heeft men er toch voor kunnen zorgen dat ik internet heb. Allé internet is een groot woord, als je op een site klikt komt in het beste geval na een tijdje die webpagina om u scherm… Voor dingen op te zoeken geeft dat wel wat miserie, en ik vrees om foto’s op het net te zetten dat het helemaal een ramp wordt. Maar tot zover het internet.

Die dag zijn Guido en ik naar de stad gereden met de auto. Ik moet zeggen een doorsnee Surinamer is best trots op Paramaribo, je kan hem het best vergelijken met een Antwerpenaar die je met de auto meeneemt door ‘zijn stad’. Bij elk gebouw dat je tegenkomt krijg je de nodige uitleg, de ene al wat leerrijker en realistischer dan de andere maar best gezellig om te horen.

De stad doorgereden kom ik bij Cardy fietsenverhuur en reisorganisator of touroperator, bij die combinatie stel ik mij wat vragen.

Dan komt het probleem. Die fiets, hoe krijgen we die in Godsnaam tot bij mijn huisje? De dame van de verhuur stelt voor dat ik die gewoon naar ginder rij, Guido is het daar niet echt mee eens, ik ken de stad niet en het is volop middag, wat wil zeggen lekker warm.

Maar hoe anders? En dacht ik, ooit moet ik die stad leren kennen en men weg zoeken en liefst vinden. Dus waarom niet.

Met een fles water, een zonnebril en een wegenkaart van Paramaribo vertrek ik op weg naar huis. Toch handig een kaart waar alles opstaat gelukkik is Paramaribo niet te groot en is ze maar 1m op 1m.

Dat fietsen en de weg vinden was niet zo het probleem, maar ze rijden hier LINKS. Als je het al rijden kunt noemen. Ze geven gas en bevinden zich hoofdzakelijk aan de linkerkant van de weg. Als fietser sta je bijna onderaan de ladder. Dit wil concreet zeggen dat je uiterst links moet rijden en als je een claxon hoort liefst nog iets meer naar links. Zoals de meeste dingen went dit ook wel. Ik leef toch nog.

Die avond was ik uitgenodigd bij De heer en Mevrouw De Weerdt. Belgen die in Suriname zijn komen wonen. Ze ontfermen zich over de Belgische studenten die hier een stage komen doen. Normaal spreekt de school zelf met hun af, ze werken veel samen met Kdg en Plantijn nu ook, maar omdat ik een beetje gedropt was hebben ze mij uitgenodigd om ’s avonds te komen eten.

Echt om eerlijk te zijn ik heb nog nooit zo genoten van een avond bij vreemde mensen op bezoek te gaan. Ze zijn bijzonder gastvrij en als kers op de taart komt dat je met hun u eigen vertrouwde dialect kan praten, dat schept ineens een zekere band.

Vrijdag 8/8 was niet echt zo bijzonder. Ik heb kennis gemaakt met de heer Sanches, hij gaat mee de technische kant van het project verzorgen. Maandag gaan we met twee eens zien welke materialen hier allemaal ter beschikking zijn zodat ik daaruit een optimale keuze kan maken. Ik hoop dat vanaf volgende week alles dan wat begint te vlotten en het project wat vaste vorm krijgt.

In de namiddag heb ik de fiets naar de stad genomen om eens langs touroperators te gaan. Ik heb een tour naar de Raleighvallen geboekt voor komende vrijdag 15 tem maandag 18 augustus. Deze zou zeker de moeite waard zijn.

Vandaag was het 9/8 dat is ‘De dag der Inheemsen’ de zogenoemde indianen vieren dan feest. Met Meneer en Mevrouw De Weerdt zijn we naar de Palmentuin geweest om daar wat mee te genieten van het evenement. Best een gezellige en leuke bedoeling moet ik toegeven.

We hebben nog wat sightseeing gedaan, er zijn best mooie dingen te zien hier in Paramaribo. Ze hebben mij gewezen op een paar plaatsen die wel handig zijn om weten, oa het Belgisch consulaat. Ik ga daar nog een kopie binnenbrengen van mijn reispas.

En na een gezellig etentje keren we terug huiswaarts. Thuis doe ik een siësta en vol goeie moed spring ik op de fiets terug naar de festiviteiten.

Zo amuseer ik mij nog de rest van de dag tot ik ’s avond thuis ga koken.

Na het eten komt Mevrouw Bruyninckx langs om mijn was op te halen. In passant doe ik met haar nog een babbeltje. Ze is best een gezellig dame, als je verder kijkt dan het wat norse taalgebruik. Op tijd en stond komt ze vragen hoe het is, nieuwsgierig hoort ze je wat uit wat je nog gaat doen en of wat je plannen zijn.

Ze brengt je dan eens een advocaat of een blikje frisdrank, vandaag had ze de krant voor me meegenomen. En als ik op tour ga naar bijvoorbeeld de Raleighvallen moet ik maar zeggen wat ik allemaal nodig heb van extra materiaal, ze wilt het mij gerust lenen.

Ik denk dat dit men verhaal tot nu toe is. Het is nu zaterdagavond en ik hoop maandag op internet te kunne om dit bij op de blog te posten.

Ah nee nog een leuk feit. Ik heb een paar leuke huisgenoten, namelijk hagedissen en ik denk een hele familie, van 3cm tem 20cm. Best grappige dieren, wel bijzonder schuw op de kleintjes na dan. Ik laat ze maar doen, ze doen mij geen kwaad en ik hoop dat ze nog wat van die muskieten en muggen opeten. Ik heb een pasfoto van één van hun bij de foto’s

Voila dat zal het dan wel zijn.

Tot binnenkort

Beste blogbezoekers,

Het is nu dag3, ik zit achter mijn bureau aan het Natin. Normaal komen ze zo direct internet voor mij voorzien. Dus; even tijd om aan men blog te werken.

Ik zal beginnen met dag1:

De vlucht is zeer goed verlopen. Alles ging vlot, we waren op tijd en zo slecht is dat vliegtuig eten nu ook weer niet. Ik heb mij een onderuit gezet in men stoel om rustig op het gemak films te zien. Na een tijdje ben je de zee wel beu gekeken.

Aangekomen in Paramaribo begon de pret. Een taxi? Welke taxi? Ze komen zich één voor één opdringen om u toch maar naar je adres te kunnen vervoeren.

Een uurtje rijden later, jawel hoor, Paramaribo is niet vlakbij de luchthaven, kom ik aan bij het huisje waar ik ga verblijven.

Een korte rondleiding want het huisje stelt niet zoveel voor. Je kan dat zien op de foto’s; een slaapkamer en een badkamer. Buiten nog een eetruimte en een keuken. Dan vraagt ze natuurlijk van de huur te betalen. Geen probleem denk ik en neem mijn portefeuille, na een paar keer slikken moet ik zeggen dat ik in België vergeten ben van geld af te halen.

Ik kan haar al €40,00 geven en zeg haar dat ik zo spoedig mogelijk geld ga afhalen.

Dan naar de winkel om brood en water te kopen zodat ik iets later rondloop met iets meer dan 30SRD wat overeenkomt met €8,00.

Als laatste voor die dag richt ik mijn kamer een beetje in en pak mijn koffer uit.

Beetje moe kruip ik dan in mijn bed omdat Guido Wikkeling mij de volgende dag om 8u komt ophalen.

Dag2, 7u s morgens. Men wekker gaat af en ik strompel uit men bed. Zelfs nu is het al veel te warm.

Ik neem een koude douche, niet dat ik veel keuze heb, er is enkel koud water, smeer mij in met zonnecrème en een tijdje later met die antimuggen spray. Na mijn ontbijt en men rugzakje te hebben gemaakt is het ongeveer 8u en wacht ik rustig op Guido.

Ik wacht en wacht. Tot ik het beu ben, dan begin ik wat op de pc te rommelen, loop wat rond of ga eens op straat kijken. Maar geen guido te bekennen.

Daar sta ik dan, ergens gedropt waar ik niets of niemand ken en ik de mensen niet eens kan bereiken.

Tegen kwart na 9 komt hij erdoor. Na een stomme indruk te hebben gemaakt door langs de verkeerde kant in de auto te stappen, (hier rijden ze links, en staat het stuur rechts) zit ik daar weg te smelten en zie hoe laat het is. blijkt dat ik met mijn klok aan te passen ze een uur verkeerd heb gezet. Het is nu kwart na8!

We rijden naar de school en dan de normale dingen. Kennismaking met de docenten waarmee ik de komenden weken in contact zou komen, wat op en af lopen door de school. Niet dat ik één naam heb onthouden van wie ik allemaal gezien heb, laat staan dat ik maar de helft kon verstaan.

Een tijdje later gaan we naar de bank om geld te halen zodat ik Mevr. Bruyninckx kan betalen.

Kort na de middag zet Guido mij thuis af, ondertussen heb ik ook een telefoonkaart gekocht.

Thuis steek ik mijn hoofd onder de koude douche en zet de airco op. Het is nu 32°C in men kamer.

Ik besluit men zonnebril op te zetten en eens wat te gaan wandelen en verder inkopen te doen.

’s Avonds komt Bruyninckx nog langs om te betalingen in orde te brengen en een babeltje te slaan. Ze vertelt me dat ik mijn was kan laten doen door een dienstmeisje van haar en ik kan zelfs de ruimtes laten kuisen. Mooi meegenomen denk ik dan bij mezelf.

En ze heeft contact opgenomen met een Mevr. De Weert, iemand die vraagt of ik niet eens langskomen zodat ze mij kan vertellen over het reilen en zijlen in Suriname.

Donderdagavond ga ik op bezoek.

’s Avonds ben ik gaan eten en heb nog eens een fris pintje kunnen drinken.

Nu dag3:

Het is ondertussen kwart voor 11 en die mens voor dat internet is nog steeds niet gekomen. Guido heeft gebeld en om 12u zou hij dat in orde komen brengen.

Deze morgen is Werner Van Geel langs geweest. Met hem heb ik dit project wat overlopen en bezien wat de doelstellingen zijn.

Ik kan al zeker zeggen dat ik mijn tijd ga nodig hebben.

Het gaat om een oude ziekenhuis afvalverbrander die naar hier is overgekomen.

Hopelijk vind ik daar wat informatie over. Foto’s vind je in het fotoalbum.

Straks hoop ik internet te hebben en erna ga ik met guido naar de stad om een fiets voor mij te zoeken. Dan ga ik mij wat mobieler voelen en kan ik eens gaan rondzien wat er allemaal in de buurt is.

Vervolg komt nog wel.

Alvast tot de volgende, zonnige groetjes