het vervolg

Om verder te gaan op de vorige;

Een tijdje later heeft men er toch voor kunnen zorgen dat ik internet heb. Allé internet is een groot woord, als je op een site klikt komt in het beste geval na een tijdje die webpagina om u scherm… Voor dingen op te zoeken geeft dat wel wat miserie, en ik vrees om foto’s op het net te zetten dat het helemaal een ramp wordt. Maar tot zover het internet.

Die dag zijn Guido en ik naar de stad gereden met de auto. Ik moet zeggen een doorsnee Surinamer is best trots op Paramaribo, je kan hem het best vergelijken met een Antwerpenaar die je met de auto meeneemt door ‘zijn stad’. Bij elk gebouw dat je tegenkomt krijg je de nodige uitleg, de ene al wat leerrijker en realistischer dan de andere maar best gezellig om te horen.

De stad doorgereden kom ik bij Cardy fietsenverhuur en reisorganisator of touroperator, bij die combinatie stel ik mij wat vragen.

Dan komt het probleem. Die fiets, hoe krijgen we die in Godsnaam tot bij mijn huisje? De dame van de verhuur stelt voor dat ik die gewoon naar ginder rij, Guido is het daar niet echt mee eens, ik ken de stad niet en het is volop middag, wat wil zeggen lekker warm.

Maar hoe anders? En dacht ik, ooit moet ik die stad leren kennen en men weg zoeken en liefst vinden. Dus waarom niet.

Met een fles water, een zonnebril en een wegenkaart van Paramaribo vertrek ik op weg naar huis. Toch handig een kaart waar alles opstaat gelukkik is Paramaribo niet te groot en is ze maar 1m op 1m.

Dat fietsen en de weg vinden was niet zo het probleem, maar ze rijden hier LINKS. Als je het al rijden kunt noemen. Ze geven gas en bevinden zich hoofdzakelijk aan de linkerkant van de weg. Als fietser sta je bijna onderaan de ladder. Dit wil concreet zeggen dat je uiterst links moet rijden en als je een claxon hoort liefst nog iets meer naar links. Zoals de meeste dingen went dit ook wel. Ik leef toch nog.

Die avond was ik uitgenodigd bij De heer en Mevrouw De Weerdt. Belgen die in Suriname zijn komen wonen. Ze ontfermen zich over de Belgische studenten die hier een stage komen doen. Normaal spreekt de school zelf met hun af, ze werken veel samen met Kdg en Plantijn nu ook, maar omdat ik een beetje gedropt was hebben ze mij uitgenodigd om ’s avonds te komen eten.

Echt om eerlijk te zijn ik heb nog nooit zo genoten van een avond bij vreemde mensen op bezoek te gaan. Ze zijn bijzonder gastvrij en als kers op de taart komt dat je met hun u eigen vertrouwde dialect kan praten, dat schept ineens een zekere band.

Vrijdag 8/8 was niet echt zo bijzonder. Ik heb kennis gemaakt met de heer Sanches, hij gaat mee de technische kant van het project verzorgen. Maandag gaan we met twee eens zien welke materialen hier allemaal ter beschikking zijn zodat ik daaruit een optimale keuze kan maken. Ik hoop dat vanaf volgende week alles dan wat begint te vlotten en het project wat vaste vorm krijgt.

In de namiddag heb ik de fiets naar de stad genomen om eens langs touroperators te gaan. Ik heb een tour naar de Raleighvallen geboekt voor komende vrijdag 15 tem maandag 18 augustus. Deze zou zeker de moeite waard zijn.

Vandaag was het 9/8 dat is ‘De dag der Inheemsen’ de zogenoemde indianen vieren dan feest. Met Meneer en Mevrouw De Weerdt zijn we naar de Palmentuin geweest om daar wat mee te genieten van het evenement. Best een gezellige en leuke bedoeling moet ik toegeven.

We hebben nog wat sightseeing gedaan, er zijn best mooie dingen te zien hier in Paramaribo. Ze hebben mij gewezen op een paar plaatsen die wel handig zijn om weten, oa het Belgisch consulaat. Ik ga daar nog een kopie binnenbrengen van mijn reispas.

En na een gezellig etentje keren we terug huiswaarts. Thuis doe ik een siësta en vol goeie moed spring ik op de fiets terug naar de festiviteiten.

Zo amuseer ik mij nog de rest van de dag tot ik ’s avond thuis ga koken.

Na het eten komt Mevrouw Bruyninckx langs om mijn was op te halen. In passant doe ik met haar nog een babbeltje. Ze is best een gezellig dame, als je verder kijkt dan het wat norse taalgebruik. Op tijd en stond komt ze vragen hoe het is, nieuwsgierig hoort ze je wat uit wat je nog gaat doen en of wat je plannen zijn.

Ze brengt je dan eens een advocaat of een blikje frisdrank, vandaag had ze de krant voor me meegenomen. En als ik op tour ga naar bijvoorbeeld de Raleighvallen moet ik maar zeggen wat ik allemaal nodig heb van extra materiaal, ze wilt het mij gerust lenen.

Ik denk dat dit men verhaal tot nu toe is. Het is nu zaterdagavond en ik hoop maandag op internet te kunne om dit bij op de blog te posten.

Ah nee nog een leuk feit. Ik heb een paar leuke huisgenoten, namelijk hagedissen en ik denk een hele familie, van 3cm tem 20cm. Best grappige dieren, wel bijzonder schuw op de kleintjes na dan. Ik laat ze maar doen, ze doen mij geen kwaad en ik hoop dat ze nog wat van die muskieten en muggen opeten. Ik heb een pasfoto van één van hun bij de foto’s

Voila dat zal het dan wel zijn.

Tot binnenkort